Zijn er perspectieven die we nooit echt hebben leren lezen?
Die zich schuilhouden in het alledaagse,
waar iets ouds nog zindert onder het oppervlak?
Misschien zijn ze er.
Misschien zijn ze altijd al geweest —
stil, meegaand, schijnbaar onschuldig.
Dragers van gewoontes, echo’s van wat ooit hard was
maar nu zacht klinkt… bijna als vanzelfsprekend.
Wat gebeurt er als we blijven kijken?
Als we niet meteen begrijpen, maar ook niet wegkijken?
Is dat al genoeg?
Er wordt gekeken. Gedacht. Gezwegen.
Niet per se in die volgorde
Aan de rand, waar iets zich nog steeds afvraagt of het gezien wordt.

Hamid el Kanbouhi

El Kanbouhi pleit voor een collectief bewustzijn als sleutel tot het doorbreken van de erfenis van geweld en overheersing in onze samenleving. Hoewel technologische vooruitgang ons in staat stelt iedereen een waardig leven te bieden, blijven oorlog en conflict bestaan door diepgewortelde overtuigingen en opvoedingspatronen die dominantie verheerlijken. Hij stelt dat deze overtuigingen niet vastliggen in de menselijke natuur, maar veranderbaar zijn via een herziening van onze waarden en pedagogiek. Als we kiezen voor samenleven op basis van respect en verantwoordelijkheid in plaats van macht, kunnen we in minder dan twee generaties fundamentele verandering realiseren. Hij wil ons eraan herinneren dat kunst en creativiteit nooit sterven, maar slechts verborgen liggen onder het stof, wachtend op een briesje van oprechte bewustwording om weer naar het licht te gaan.

Opening 10 mei van 16:00 tot 19:00 – Galerie Larik – Oudegracht 283 – Utrecht